3de Verslag; BELIZE , van 11-24 januari 2025

Hallo allemaal

Na 1,5 maand gereisd te hebben in Mexico, steek ik de grens over naar Belize. Hier blijf ik maar 14 dagen . Het is voor de eerste keer dat ik dit land bezoek en ben razend benieuwd hoe het daar zal zijn.

Jullie ook? Hieronder kun je het lezen.

ZATERDAG 11 JANUARI; Van BACALAR naar BELIZE CITY en CAYE CAULKER;

Het belooft een spannende dag te worden want er zijn vele onzekerheden die ik niet in de hand heb. Zelfs vannacht heb ik gedroomd dat ik een afspraak bij de tandarts had en alles zat tegen waardoor ik te laat op de afspraak kwam. Aangezien de bus naar Belize City pas om 12.00 uur gaat heb ik nog tijd om foto's bij de 2 website verslagen ( 2A en 2B) te zetten.Ook nu ondervind ik hierbij problemen. Om 11.15 uur loop ik naar de ADO busterminal. Ik wist dat de terminal tegenover het benzinestation ligt, maar stom genoeg loop ik naar het verkeerde benzinestation. Shit, nu moet ik me nog haasten om daar naar toe te lopen in die hitte. Maar gelukkig ben ik nog op tijd. We rijden eerst naar Chetumal (grensplaats in Mexico) Daar moeten we overstappen op een andere bus. We moeten een migratie briefje invullen en hij spreekt ons streng toe, dat onze papieren in orde moeten zijn , dat we een geldig paspoort moeten hebben en er rekening mee moeten houden dan we 800 Mexicaanse pesos exitfee moeten betalen als we niet kunnen aantonen dat we reeds fee hebben betaald bij ons vliegtuig ticket. Gelukkig had ik al mijn papieren en tickets in mijn rugtasje gedaan maar had ik nog slechts 750 pesos. Rond 14.30 uur arriveerden we bij de Mexicaanse - Belize grens. Een voor een mogen we naar binnen bij het Mexicaanse douane kantoor . Ik geef hem mijn paspoort en hij vraagt waar ik nu vandaan kom en waar ik ben geweest in Mexico en waar ik naartoe ga en hoe lang. En dan zegt hij dat ik 800 pesos moet betalen. Maar ik had me goed ingelezen via internet en wist van de vliegtuig tax. Dus toen overhandigde ik hem mijn vliegtuigticket waar ik de tax had omcirkeld. Hij aarzelde nog wat , maar ik kreeg mijn uitreisstempel zonder die 800 pesos te betalen. Gelukkig zaten er maar 13 passagiers in de bus waardoor we vrij snel door de douane waren. Daarna rijden we naar de grens van Belize. Daar moeten we alle bagage uit de bus meenemen. Daar deed de douane niet moeilijk . Ik was wel bang dat ze mijn bagage zouden controleren, want ik had fruit meegenomen, wat eigenlijk niet toegestaan is. Daarna stappen we weer in de bus. Ik zet mijn horloge een uur achteruit en zie dat het 14.20 uur is. Het is nog 180 km rijden naar Belize City. Ik krijg weer hoop dat we daar op tijd aan zullen komen, namelijk rond 16.00 uur. Hopelijk kan ik daar nog Belize dollars pinnen en is de haven niet te ver van de terminal zodat ik kan lopen. Het blijft nog spannend en afwachten.

Maar we komen om 15.45 uur aan in Belize city ( Belize tijd ). Ik had dit niet durven dromen, want nu heb ik tijd genoeg. Eerst ga ik op zoek naar een bank om te pinnen. Een politieagent en Maps Me vertellen me waar de dichtstbijzijnde ATM is. Daar probeer ik Belize dollars te pinnen, maar hij accepteert mijn AMRO creditcard niet en ook niet mijn gewone pinpas. Andere Belize inwoners konden wel pinnen en ook een Nederlander die daar stond, maar ik niet. Hij stelde me wel gerust met de mededeling dat er in Caye Caulker genoeg pinapparaten stonden. Later nog eens geprobeerd met mijn VISA creditcard en daarmee kreeg ik wel geld. Gelukkig maar!

Het is wel weer wennen om hier de Caribean donkere mensen te zien rondlopen die Engels spreken. Daarna loop ik terug naar het busstation om alvast een busticket te kopen voor a.s. woensdag als ik naar San Ignacio ga. Maar dat was niet nodig, op de dag zelf kon ik het ticket kopen . Daarna naar de haven gelopen waar de watertaxi naar Caye Caulker om 17.30 uur zal vertrekken . Het is ca. 20 min. lopen. Ik had de online tickets op mijn mobiele telefoon staan, maar zonder wifi gingen ze niet open. Maar gelukkig kon men,aan de hand van mijn paspoort, bij mijn gegevens en kreeg ik mijn watertaxi vouchers. De koffers en rugzakken werden apart ingescheept. Langzaam werd het steeds donkerder en toen we aankwamen in Caye Caulker om 18.30 uur was het helemaal donker. Daar moesten we onze bagage van een kar afpakken. Veel mensen worden opgehaald door hun hotel met een golfkarretje. Ik ga lopen want vgl. MapsMe is het maar 15 min. lopen. Maar net als in Holbox zijn hier de wegen ook onverhard, waarop een trolleytas niet lekker rijdt. Maar er staan hier geen plassen op de weg. Integendeel , het is nog warm en zwoel en er heerst veel bedrijvigheid. Veel mensen lopen rond , maar er rijden ook fietsers en golfkarretjes. Ik passeer veel supermarkten, restaurants, discotheken en overal hoor je reagy muziek . Heel gezellig ! Aangekomen bij mijn hotel SEA ‘n SUN, leidt Frank me rond. Ik heb hier een dure 2 pp.kamer ( goedkope hostels/ hotels kennen ze hier in Caye Caulker niet) Het is een leuk complex in verschillende kleuren, een grote binnenplaats, een keuken en helaas een douche en wc buiten op de binnenplaats. Daarna ga ik wat boodschappen halen en zie dat die ook heel prijzig zijn. In het kleine plaatsje zijn minstens 7 grote supermarkten die deels gerund worden door Chinezen. Maar nergens hebben ze yoghurt en vers brood. Dat is een tegenvaller. Maar ik mag niet klagen want, wat heb ik vandaag geluk gehad. Alles waar ik bang voor was, is niet gebeurd. Alles verliep perfect. En dit eiland , wat doet denken aan HOLBOX komt heel gezellig over. Morgen ga ik het verder verkennen. Ik kan bij het guesthouse gratis fietsen lenen en een kajak om op het water te varen .

ZONDAG 12 JANUARI ; CAYE CAULKER

Het guesthouse Sea 'n Sun heeft allemaal houten gebouwen met de houten vloeren en die maken veel lawaai, waardoor ik vannacht wakker werd van de buren. Ik sta rond 7.45 uur op. Omdat ik weer een eigen kamer heb kan ik weer mijn grondoefeningen doen en ook naar de Nederlandse radio luisteren. Daarna kan ik heerlijk op de gezellige binnenplaats ontbijten met filterkoffie van het guesthouse. Caye Caulker is een tropisch eiland in de Caribische zee dat omgeven is door het Barrièrerif van Belize. Dit is op 1 na grootste rif van de wereld en heeft een lengte van 256 km . Het eiland is slechts 8 km lang en 1,5 km breed. Het bestaat uit twee delen terwijl het vroeger één geheel was. Een heftige orkaan heeft er echter voor gezorgd dat een heel stuk is weggevaagd en er nu een noordelijk en zuidelijk eiland is. Het heeft geen stranden , enkel een kunstmatig aangelegd stuk zand: de Strip ( =kanaal tussen beide eilanden) . Er rijden geen auto's , alleen golfkarretjes en fietsen. Er staan veel gekleurde huisjes. Vandaag ga ik het Zuidelijk eiland lopend verkennen. Eerst langs de waterkant met veel hotels die hun eigen ligstoelen en pieren hebben . Er ligt veel zeewier ( sargassum) in het water en zie je niemand hierin zwemmen. Bij de luchthaven buigt de weg meer landinwaarts.Hier wordt het lopen steeds moeilijker want er staan plassen op de onverharde wegen en is het modderig. Mijn voeten en schoenen zien er niet uit. Na 2 uur lopen ben ik weer terug bij de SPLIT waar ik wel kan zwemmen in het ondiepe water en de modder van mijn voeten en sandalen kan wassen.

Rond 17.00 uur loop ik naar de Iguana Reef Inn waar aan het eind van de middag pijlstaartroggen ( stingrays) en pelikanen worden gevoerd. Ook daar is een mooie zonsondergang te zien.

( Pijlstaartroggen hebben een plat lichaam en zijn meestal diamantvormig. Ze zijn breder dan ze lang zijn en kunnen tot 2,5 meter lang en bijna 3 meter breed worden, afhankelijk van de soort. De kieuwen en de mond zijn beide te vinden op de bodem van hun lichaam, terwijl hun ogen zich aan de bovenkant bevinden, zodat ze hun omgeving vanaf de zeebodem kunnen bekijken)

Terug in mijn hostel krijg ik gezelschap van 2 Chinese dames die nu in Californië wonen. Ze kletsen me de oren van mijn hoofd. Door te gaan douchen kon ik hun geratel stop zetten .

MAANDAG 13 JANUARI : CAYE CAULKER

Na enkele WhatsApp telefoontjes te hebben gepleegd met Nederland en foto's op facebook te hebben geplaatst, ga ik op stap. Ik wil vandaag het Noordereiland lopend gaan verkennen. Bij SPLIT neem ik de ferry voor 5 Blz dollars

Ik volg de onverharde weg naar het noorden van het eiland. Het is best warm. Ik ben weer de enige die loopt. Verder kom ik alleen golfkarretjes en fietsers tegen. Er wordt daar volop nieuwe hotels en appartementen gebouwd, sommige van hout maar ook veel stenen gebouwen. Er zijn ook veel groene struiken en palmbomen. Momenteel verblijven op het Zuidereiland de meeste toeristen, maar ik denk dat dit in de toekomst wel zal veranderen want de accommodaties, stranden en zwemgelegenheden zijn op Noordereiland veel mooier. Op een gegeven moment kan ik niet verder door bebossing en loop ik terug naar BLISS BEACH. Dit is een mooi strand met ligstoelen. Hier kun je ook zwemmen, wat ik ook ga doen. Ik knap er lekker van op en ga daarna in mijn boek lezen. Rond 15.15 uur loop ik terug. MapMe stuurt me naar een doodlopende weg, waarna ik toch maar dezelfde weg als op de heenweg volg. Ik kom langs een heel apart huis “ de Palapa pineapple dome”. Dit is een Monolithic Dome Huis van David en Mary Spellings. Vlak bij de ferry is nog een mooi strand: Koko King Beach. Ook hier kun je zwemmen. Dan steek ik over met de ferry. Een golfwagentje wil ook mee ,maar belandt naast de loopplank . Het kost heel wat moeite om hem weer op de rails te krijgen. Terug op de SPLIT is het gezellig druk met veel reggae muziek en mensen die “ happy hour “ vieren met een glaasje wijn, bier of cocktail. Ondertussen wordt er ook genoten van de sunset. De vele supermarkten op het eiland worden maar 1x in de week bevoorraad met als gevolg dat er veel uitverkocht is en het fruit overrijp is of niet meer voorradig. Ik begrijp ook niet dat er zoveel supermarkten op het eiland moeten zijn , maar de Chinezen zijn overal waar geld te verdienen is. vandaag heb ik weer 15 km gelopen en veel ongerepte natuur gezien

DINSDAG 14 JANUARI : CAYE CAULKER;

Ook vandaag heb ik weer contact met het thuisfront. Mijn oudste zus is vandaag 80 jaar geworden. Ook zij is nog heerlijk fit. Dit kan ik helaas niet zeggen van mijn schoonfamilie.

Vandaag doe ik eigenlijk niet veel . Ik heb alles gezien op de eilanden en 2 dagen 15 km gelopen in de hitte. Ik plof in een ligstoel op het SPLIT en doe niets anders dan afwisselend lezen, schrijven, zwemmen, naar mensen kijken en naar muziek luisteren . En dat is voor 1 dagje ook wel lekker. In het guesthouse zijn weer nieuwe gasten gekomen . De meesten zijn weer Amerikanen. Het is weer de laatste nacht dat ik een kamer alleen heb want ik San Ignacio slaap ik weer in een dorm

WOENSDAG 15 JANUARI VAN CAYE CAULKER naar SAN IGNACIO

Na het ontbijt loop ik met al mijn bagage naar de watertaxi die me naar BELIZE CITY vaart. Ondanks dat ik een ticket voor de terugweg heb moet ik toch achter in de rij aansluiten om me in te checken. De watertaxi zou om 10.30 uur vertrekken maar het wordt 10.50 uur. Hij is vol en ik zit naast een man uit Vancouver Island in Canada. Hij is op stap met nog 2 echtparen. Hij gaat ook naar SAN IGNACIO maar ze hebben een auto gehuurd. Ik had gehoopt dat hij zou zeggen dat ik wel met hen mee kan rijden , maar dat deed hij niet. De overtocht naar Belize City duurt 1 uur. Het lukt me om bij de haven mijn 750 mexicaanse peso's te ruilen voor Belize dollars. Ik kon ook vandaar een shuttle nemen naar San Ignacio, maar dat zou me 40 Blz dollars kosten terwijl de prijs voor een locale bus slechts 10 Blz. dollar kost . Het duurt minstens een half uur voordat ik mijn trolleytas van de bagagekar kon plukken.

Daarna loop ik snel naar de busterminal, maar het is inmiddels over half 1 en moet ik wachten op de volgende bus naar SAN IGNACIO van 13.30 uur. Om 13.15 uur arriveert een oude groene Chicken bus . Men wil dat ik de koffer mee neem in de bus , maar hij is te zwaar voor me om hem in de bus te tillen en daarom zet iemand hem achterin de bus. Een 72 jarige mevrouw uit Belize komt naast me zitten. Ze is net bij haar zoon geweest die ernstig ziek is en in het ziekenhuis ligt in Belize City. Zij gaat hem elke dag bezoeken. Zij woont zelfstandig en houdt 100 kippen die ze ook verkoopt waardoor ze in haar eigen onderhoud kan voorzien.

Het is warm , maar gelukkig staan de ramen van de bus allemaal open. Op een gegeven moment gaat het hard regenen , wat zeker wel 1 uur aanhoudt. De natuur is heel groen en er staan veel palmbomen. We rijden via Belmopan en zijn om 16.30 uur in SAN IGNACIO. Ik wist dat ik bij Cahal Pech Hill roundabout uit moest stappen . Dan is het inmiddels weer droog. Ik had gelezen dat het YELLOW BELLY BACKPACKERS hostel op een berg ligt. Dus met frisse moed ga ik beginnen . Toen stopte er een auto die mij wel een lift wilde geven . Ik had al mijn bagage al op de achterbank getild en toen ik vertelde dat in YELLOW BELLY BACKPACKERS moest zijn zei hij dat ik daarvoor niet de berg op hoefde te lopen, want het lag links van waar de auto stopte. Dus dat was een meevaller en een geluk dat ik die man tegenkwam.

Ik check in. Ik had ook hier gevraagd naar een onderste bed van een etagebed, ze zeiden meteen dat ik de eerste nacht een bovenste bed kreeg, maar morgen kwam er een onderste bed vrij, welke ik zou krijgen. Ik slaap nu in een gemengde dorm met 3 etagebedden. Elk bed heeft een fan, lampje en oplaadpunten. Op de eerste verdieping is een grote keuken en een lounge. Het ontbijt is inbegrepen.

Hier zijn ook veel supermarkten in Chinese handen . Hun voorraad is duidelijk meer en iets goedkoper dan in Caye Caulker, maar desondanks kon ik alleen maar 1 liter zoete aardbeien yoghurt kopen voor ruim €4 en geen bruin brood. De hostel gasten zijn vnl. jongelui uit Amerika, Zuid Korea, Australië, Duitsland , maar ook een paar Nederlanders. De meesten komen naar San Ignacio om de ATM GROTTEN te bezoeken. Ook hier tref ik de jongen uit Hongkong die ook in de bus zat van Bacalar naar Belize City . Het koelt hier ‘ s avonds meer af dan in Caye Caulker. Onder mij ligt Carin uit Amsterdam. Zij herkende mij van het hostel in Bacalar waar we allebei verbleven. Het was weer leuk om weer Nederlands te spreken i.p.v. engels of spaans.

DONDERDAG 16 JAN. SAN IGNACIO;

Van 7-10 uur staat een gratis ontbijt voor ons klaar. Het is een geweldig uitgebreid ontbijt met: scrambled eggs, gekookte eieren wit brood (helaas), pindakaas , jam , koffie, jus, watermeloen, bananen , sinaasappels en melk met diverse soorten cornflakes.

Daarna ga ik de stad verkennen. Eerst de berg af naar de Hawkesworth Hangbrug over de Macal rivier die San Ignacio met Santa Elena verbindt. Hij is in 1949 gebouwd met alle onderdelen uit Engeland. Ik loop nog een stuk door Santa Elena maar daar is niets bijzonders te beleven. De mensen zijn wel erg vriendelijk en zwaaien of zeggen goede dag. Hier hoor je ook veel Spaans spreken , want San Ignacio ligt slechts 109 km van Flores in Guatemala vandaan . In een straat liggen wel 5 grote supermarkten , ook met Chinese eigenaren .Daarna loop ik terug en loop naar de SAN IGNACIO MARKET met veel groenten en fruit.. Toevallig kom ik daar de Canadese man uit Vancouver eiland tegen die ik ontmoet had op de ferry van Caye Caulker naar Belize City en ook een Engels echtpaar herkent me. Het is hier ‘s middags bloedheet. Daarna loop ik naar een houten Maya beeld en weer terug naar het hostel, bergopwaarts, om mijn boodschappen op te bergen.. Daarna loop ik naar de RUÏNES VAN CAHAL PECH. Het is een kleine maar mooie Maya-site op de heuvels aan de noordwestzijde van de stad. De entree voor buitenlandersis 20 Belize dollars. Hier loop ik 2 uur rond en maak foto's . Het is klein en rustig maar de moeite waard. In de jungle hoor je ook apen maar je ziet ze niet. Je moet wel veel trappen lopen , maar in de schaduw van de bomen is het heerlijk.

Rond 16.30 uur ga ik terug richting het stadje , eerst via de ene heuvel naar beneden en vervolgens via de andere heuvel omhoog. Ze zijn behoorlijk steil . Het scheelt wel dat het iets minder warm is aan het eind van de middag. Zo wie zo, koelt het ‘s nachts af tot 18 graden . Onderweg informeer ik nog waar de bus richting Benque stopt , want morgen wil ik op eigen gelegenheid naar de Xunantunich Tempels. De bus schijnt daar elk uur langs te komen .

Terug in mijn hostel maak ik eerst mijn nieuwe onderste bed op nr. 6 op en maak ik een gezonde tortilla met veel groenten .

De avond breng ik gezellig door in de lounge met de andere gasten .

Ik maak melding dat de gasten- ijskast in de keuken niet koelt . Daarna wordt de inhoud overgeheveld naar een andere koelkast in de ontbijt keuken. Ook hier ligt iedereen om 22.00 uur in bed.

VRIJDAG 17 JANUARI : vanuit SAN IGNACIO naar de TEMPELS van XUNANTUNICH

Na het uitgebreide ontbijt loop ik naar de bushalte bij Cahal Pech Roundabout want daarvandaan vertrekt elk uur de bus naar BENQUE VIEJO DEL CARMEN . Ik sta er al om 9 uur maar de bus komt pas om 9.40 uur. De rit duurt maar 20 minuten en kost 2,5 Belize dollars. In de bus kwam ik het Engelse echtpaar weer tegen, die ook naar TEMPELS van XUNANTUNICH gingen . In Bengue neem ik een gratis pontje over de rivier. Een paar reisgezelschappen in minibusjes steken ook over. Alleen ik en het ouder echtpaar gaan lopen . Ik doe er ongeveer 20-30 min over. Sommige stukken zijn wel steil. Bij de ingang moet ik 21 Belize dollars betalen en krijg ik het zoveelste polsbandje om. Eerst moet ik een pad volgen voordat ik bij de ruïnes ben . Het is weer warm . De ruïnes zijn mooi.

Men gelooft dat XUNANTUNICH meer dan 2500 jaar geleden werd gesticht, maar het bleef een kleine handelsplaats tot ongeveer het jaar 900 na Christus. Het wordt beschouwd als een van de grootste Maya grafkamers die in de laatste 100 jaar zijn gevonden. De kamer bevatte het lijk van een man, tussen de 20 en 30 jaar oud. De kamer bevatte ook een aantal keracomplexmische vaten, obsidiaan messen, jade parels, dierlijke botten en enkele andere artefacten gemaakt van steen. XUNANTUNICH is vooral bekend vanwege de grote tempel die tegenwoordig bekend staat als El Castillo (Spaans voor "Het Kasteel"), die meer dan 30 meter hoog is en daarmee het op een na hoogste gebouw ter wereld is. Ik ben hier naar de top geklommen en heb genoten van het panoramisch uitzicht over het hele complex en de omliggende jungle , maar ook Guatemala kun je in de verte zien liggen.

Toevallig kom ik daar eerst een kamergenoot tegen uit Zuid Korea. Maar later zie ik nog eens 5 mensen uit ons hostel .

Om 12.00 uur loop ik terug naar de ferry. Nu ben ik echt de enige die loop. Op de ferry gaan ook squats mee naar de overkant. Ik hoef maar 10 min te wachten op de bus terug naar San Ignacio.

Het is nog te vroeg om terug te gaan naar mijn hostel en daarom loop ik naar het GREEN LEGUANA PARK, in de hoop dat ik daar veel leguanen in de natuur zie zitten. Het is 3,5 km, 45 min. lopen in de hitte. Het eerste stuk langs de grote weg en daarna over een bospad. De omgeving is wel mooi m.n daar waar de rivieren Macal en Mopan bij elkaar komen . Er is daar ook een hangbrug , maar ik heb geen leguaan gezien . Ik ga daar lezen in het boek ‘ “lift naar de hemel “. Daarna loop ik , via het stadje, naar het GREEN IGUANA CONSERVATION PROJECT, waar ze leguanen opvangen en verzorgen. Ik ben helaas net te laat voor de rondleiding van 1 uur.

Terug in het hostel spreek ik 2 Nederlandse jongeren die naar de ATM GROTTEN zijn geweest en er erg enthousiast over waren .

Maar hiervoor betaal je 130 US dollars. Dit heb ik er niet voor over.

Ik informeer bij de receptie of er morgen een excursie gaat naar het NATUURRESERVAAT MOUNTAIN PINE RIDGE. Maar hiervoor moeten minstens 3 personen zijn en die zijn er niet voor zaterdag. Mogelijk zondag ?

De fan op mijn kamer kan niet gemaakt worden en daarom boffen we omdat nu de airconditioner aan mag voor 1 nachtje.

Het is 's avonds stil in de lounge. Ik weet niet waar de rest is. Maar de meeste gasten komen maar voor 1 -2 nachten en reizen door naar Guatemala of naar Caye Caulker of naar Hopkins.

ZATERDAG 18 JANUARI. SAN IGNACIO

Na het ontbijt loop ik naar de MARKT, die op zaterdag extra groot is met groenten, fruit en kleding. Er wordt heel veel Spaans gesproken.

Bij verschillende reisbureaus informeer ik naar mogelijke excursies op zondag. Doch er is weinig belangstelling. Een excursie gaat pas door als er 2 of 3 liefhebbers zijn. En die zijn er niet voor de zondag. Of ze kosten meer dan 130 US dollars, en dat ga ik er niet voor betalen. Omdat ik een beetje teleurgesteld ben, ga ik maar schrijven en lezen aan de waterkant bij de MACAL RIVIER . Hier zit ik wel lekker , half in de schaduw, want pal in de zon is het niet uit te houden. Ik zie jongens die met hun paard in het water zwemmen. Terwijl ik daar zit aan de waterkant krijg ik een nieuw idee voor morgen , namelijk op eigen gelegenheid naar de BARTON CRECK CAVE te gaan, 27 km hier vandaan. Hiervoor moet ik eerst met de Belize lokale bus naar SEVEN MILES gaan en daarna 5 km met taxi of lopend naar de CAVE . In die grot kun je met een tube/band of met een kano varen door de grotten. Volgens de receptionist van het hostel vertrekt de bus of shuttle bij de houten brug over de Macal rivier. Door dit nieuwe idee word ik weer blij. ‘s Avonds probeer ik de app van de Visa Credit Card te activeren, maar het lukt me niet. Weer een probleempje wat ik niet zelf kan oplossen. Het is te duur om even naar Nederland te bellen en ze zijn niet bereikbaar via e-mail.

ZONDAG 19 JANUARI ; SAN IGNACIO : naar de MONKEY WATERVAL

Ik ben al vroeg wakker want ik zoek naar een oplossing voor het betalen van het gepinde geld via mijn Visa Creditcard .

Ik bel mijn zus op omdat ze vandaag mijn broer en zussen met aanhang had uitgenodigd ter ere van haar 80ste verjaardag. Zo was ik er toch een beetje bij, al was het wel op afstand

Daarna ga ik op zoek naar de bus of shuttle die mij naar het plaatsje SEVEN MILES brengt. Maar dan blijkt dat er op zondag geen bussen of shuttles naar Seven Miles gaan , wel op doordeweekse dagen.Het zit vandaag niet mee!!

Toen keek op mijn MapsMe app en zag op 6,7 km de MONKEY WATERVAL staan. Daar ben ik naar toe gelopen via SANTA ELENA Het was wel warm , 32 graden zou het vandaag worden, en er zitten vele klimmetjes in de route er naar toe. Het is een mooie waterval en heerlijk koel. Ik ben niet de enige, er zijn nog een paar volwassenen en kinderen aan het spelen in het water. Om 14.00 uur loop ik het hele stuk weer terug in de hitte en via de vele steile heuvels.

Uiteindelijk kan ik weer afkoelen in het water van de Macal rivier. Er zitten wel heel veel kleine visjes in de rivier die me in mijn benen bijten, wat niet lekker aanvoelt. Ondanks dat ze regen en onweer hadden voorspeld blijft het overdag helemaal droog. Maar ‘ s avonds wordt het alsmaar benauwder en rond 20.00 uur begint het te regenen. Ondanks wat tegenvallers is het toch nog een aangename dag geworden

MAANDAG 20 JANUARI : van SAN IGNACIO naar BELMOPAN

Voordat ik de bus neem naar Belmopan bel ik mijn broer op die een drieling gesprek met de ICC Visa Card wil arrangeren via WhatsApp, maar dat mislukt. Daarna probeer ik zelf ICC via WhatsApp te bellen , maar dat lukt ook niet. Dus ik heb nog geen oplossing voor het activeren van mijn ICS visa card app. Het blijft moeilijk om een probleem in Nederland op te lossen als je in het buitenland bent.

Om 10.00 uur pak ik de bus naar BELMOPAN. De afstand is slechts 40 km waar hij 1uur en 15 min. over doet en kost maar 4 Belize dollars . Onderweg regent het, maar als ik daar aankom is het droog, bewolkt en benauwd. Lopend ga ik naar mijn hostel : HACIENDA TROPICAL GUESTHOUSE. Het eerste stukje moet ik via een zandpaadje en ik kan niet zien hoe ik op de weg kom. Daar staan een paar dronken kerels die mij wel willen helpen. Maar ik wijs ze af en loop door en kom terecht om een mooi voetpad. De trolleytas is wel zwaar, maar ik krijg hulp van een creoolse jongen en zijn vriend. Hij rijdt mijn koffer en vertelt dat hij in het zuiden woont . Iedereen spreekt hier spaans.

Belmopan ligt in West Belize en is de hoofdstad van Belize. Het is voornamelijk de plek waar overheidsgebouwen , buitenlandse ambassades en NGO's gevestigd zijn. Verder stelt de stad niets voor. Wel is het opvallend dat er mooie fiets- en voetpaden zijn aangelegd en grote sportparken. Maar het heeft geen winkelcentrum , wel heel veel verspreid gelegen supermarkten , vooral van Chinese eigenaren. Doch de Caribische mensen zijn heel vriendelijk en groeten bijna allemaal. Om 16.00 uur zeggen ze al “ good evening “. Om 18.00 uur is het al donker. In mijn eigen keuken maak ik tortillas met groenten . ‘s Avonds kijk ik verder naar de Inauguratie van Trump en verwonder me hoe de aanwezige vorige presidenten er nog zo goed uitzien.

DINSDAG 21 JANUARI ; Van BELMOPAN naar DANGRIGA;

Om 7.00 uur sta ik op. Doe weer eens mijn oefeningen terwijl ik luister naar Villa VdB op NPO radio 1. Daarna warm douchen en zet ik mijn was in een sopje. Om 9.30 uur neem ik de bus naar DANGRIGA . Het is weer zo'n oude Chicken bus. De afstand is 88 km en hij doet er ongeveer 1,5 uur over en kost 8 Belize dollars. Ook nu zie ik veel groen onderweg met veel palmbomen en houten huizen op palen en soms regent het licht. Bij aankomst informeer ik meteen naar de busverbinding met Hopkins , waar ik morgen naar toe wil. Dan blijkt dat die maar zeer sporadisch gaan. Dangriga is de " culturele hoofdstad van Belize vanwege de invloed op punta muziek en andere vormen van Garifuna cultuur.

Hier wonen veel GARIFUNA'S. De Garifuna's zijn een etnische groep in het Caribisch gebied, afstammend van een vermenging van Indianen en Afrikanen. Zij worden soms ook Black Caribs genoemd. Er zijn naar schatting zo'n 200.000 Garifuna in Centraal-Amerika.

De Afrikanen zouden afstammen van slaven die vanuit Afrika naar Amerika werden verscheept. Het schip leed schipbreuk en de overlevenden vestigden zich op het eiland St. Vincent. En later verspreiden ze zich over de Caribische kust van Centraal-Amerika. Zij spreken een indiaanse Arawak taal met Engelse, Spaanse en Afrikaanse invloeden.

In Dangriga loop ik eerst naar het strand en water. Het is geen mooi strand , maar het is wel lekker om langs het water te lopen.

Aan het strand ga ik een stukje lezen en loop vervolgens langs de STANN CREEK RIVIER. Op een PIER van planken zit een gezin te vissen met een draadje garen . Ik zie hier weer veel reigers en pelikanen vliegen. Hier heb je wel een paar straten met winkels. Ook hier groeten ze me vaak heel vriendelijk. Het blijft al die tijd droog , maar overwegend bewolkt, maar als de zon er af en toe doorkomt is het bloedheet. Om 15.30 uur neem ik de bus weer terug en ben om 17.00 uur in Belmopan. In de bus lees ik mijn boek uit “liften naar de hemel “. Een aardig boek ! In het Independence park schrijf ik mijn verslag van vandaag. ‘s Avonds spoel ik mijn was uit en hang het op aan een waslijn buiten, net onder de overkapping. Ik ga rond 22.00 naar bed want morgen wil ik om 6.30 uur opstaan zodat ik om 8.30 uur de bus kan pakken

WOENSDAG 22 JANUARI : van Belmopan naar HOPKINS

Het alarm van mijn mobiel gaat om 6.30 uur af. Daarna doe ik mijn oefeningen en ga douchen. Dan loop ik naar de gemeenschappelijke keuken en die blijkt op slot te zitten. Dat is balen want in de koelkast zitten mijn broodbeleg en mijn bananen. Niemand van de andere gasten blijkt een sleutel van de keuken te hebben en de beheerder is niet aanwezig. Dan zie ik als oplossing om broodbeleg bij de Chinese supermarkt aan de overkant te gaan halen , maar die is helaas nog gesloten. Dan drink ik koffie en eet ik droog brood met een sinaasappel.

Maar om 7.55 uur komt de toezichthouder , hij doet de keuken open en in alle haast smeer ik mijn brood en neem wat bananen mee. Dan loop ik snel naar de bus die om 8.30 uur vertrekt naar DANGRIGA. Daar moet ik overstappen op de bus naar HOPKINS die alleen om 10.30 uur vertrekt. Hij doet er ruim 30 minuten over.

Hopkins is een klein Garifuna-dorp aan de kust van het Stann Creek District in Belize. Het wordt door sommige Belizanen beschouwd als het culturele centrum van de Garifuna-bevolking in Belize. Het dorp heeft een rustieke lokale strandsfeer met veel kleine restaurants, kleine bars en souvenirwinkels. Meer dan 1000 inwoners wonen in Hopkins en werken in de visserij, landbouw en de bloeiende horeca.

Het is niet koud , maar wel erg bewolkt en soms miezert het licht. Het heeft een mooie kust met een lang maar smal zandstrand.Het is daar erg stil, waarschijnlijk omdat het geen strandweer is. Ik maak een heerlijke lange strandwandeling en daarna loop ik naar het groene en natte WETLAND meer landinwaarts.

Er bevinden zich daar veel restaurantjes en vakantiehuizen , maar momenteel zijn er weinig toeristen. Er wordt ook wel gefietst op oude fietsen en gereden in gehuurde auto’s m.n. door Amerikanen.

Ik maak een praatje met de verkopers van een groentekraam. Zij komen zelf uit El Salvador. Ook zij vinden Belize erg duur wat veroorzaakt wordt door de hoge belasting die ze moeten betalen. Dit geld wordt helaas niet besteed om de economie van Belize te verbeteren maar om de positie van de regeringsleiders te verbeteren . Doch het inkomen van de gewone burger is laag.

Ik heb met ze te doen.

Om 14.00 uur moet ik de laatste bus terug naar Hopkins pakken en 7 km voor DANGRIGA kan ik overstappen op de bus naar Belmopan. Ik dacht dat de chauffeur me 2 Bl $ te weinig had teruggegeven, maar ik had niet gezien dat er bij het wisselgeld ook Amerikaanse dollars zaten. Dit was de eerste keer dat ik Amerikaanse dollars terug kreeg en ik had alleen naar de cijfertjes gekeken op de geldbriefjes ( In Belize kun je betalen met zowel Belize dollars als met Amerikaanse dollars) . Onderweg stoppen we nog voor een motorrijder die in de berm lag. Hij leefde nog wel , maar of hij alleen dronken was of ook geblesseerd was, weet ik niet. Rond 16 uur zijn we in Belmopan. Ik vraag meteen aan het loket naar de vertrektijden van de bus naar Belize City en vandaar naar de luchthaven. Dit i.v.m. mijn vlucht naar Chili op vrijdag 24 januari.

Ik moet voor het eerst mijn vest aan doen want het is duidelijk koeler dan gisteren. Ik zie dat ze voor de komende dagen regen hebben voorspeld en slechts 21-22 graden. Dit is een flinke temperatuurdaling. Op zich is dat een aangename temperatuur , als het maar niet regent.

DONDERDAG 23 JANUARI ; Van BELMOPAN naar St. HERMANS BLUE HOLE NATIONAL PARK

In het begin van de middag neem ik de bus naar Dangriga, maar ik stap na 30 minuten uit bij St. Hermans Blue Hole N.P. Hierin bevindt zich een lijmstenen sinkhole die deel is van een rivier en grot . Via de lage route door het regenwoud loop ik naar de grot. Op dat moment ben ik de enige mens in de grot en het is daar aardedonker. Gelukkig kan ik de verlichting van mijn mobiele telefoon gebruiken om wat te zien. Zonder gids mag je 500 m. de grot inwandelen. Ook bevindt zich daar een natuurlijke turquoise pool omgeven door mos en de rotsen. Hierin kun je zwemmen en dobberen met een rubberen band. Via de hoge route in het regenwoud loop ik terug. Daarna maak ik nog een hike/ trail in een ander deel van het regenwoud. Het is heel mooi, maar erg vochtig. Ik loop die route snel want ik wil de bus hebben om 16.45 uur terug naar Belmopan. Ik sta al om 16.30 uur aan de weg. Maar er komen 2 bussen langs , maar als ik mijn hand omhoog hou dan rijden ze gewoon door. Ik moet er niet aan denken dat ik daar nog sta als het donker is. Maar als ik probeer te liften stopt ook niemand. Maar om 17.15 uur zie ik een auto wegrijden bij de St. Hermans Hole. Ik vraag of hij naar Belmopan gaat en of ik mee kan rijden. Dat was goed en ik was opgelucht. Hij zette me aan de rand van Belmopan af en daarna moest ik nog 45 min. naar het guesthouse lopen, maar dat vond ik niet erg. Terug in het guesthouse spreek ik de eigenaresse en haar man, die een Nederlander bleek te zijn en 35 jaar geleden naar Belize is gegaan met Artsen zonder grenzen. We hebben een hele tijd met elkaar gesproken en toen werd me zelfs gevulde groentesoep en rijst aangeboden. Maar daarna moest ik snel aan de gang met het voorbereiden van mijn vlucht naar Chili , die morgen is. Ook wil ik mijn verslagen van Belize op de website zetten .

Morgen neem ik eerst de bus van Belmopan naar Belize City en vandaar de bus naar de luchthaven Mijn vlucht naar Santiago de Chili vertrekt om 17.31 uur. Ik moet overstappen in Panama. En zaterdagochtend om 6.00 uur hoop ik te landen in Santiago de Chili.

Tot slot:

Na 14 dagen gereisd te hebben in Belize , heb ik het wel gezien. Voor mij is het een buitenbeentje in Centraal Amerika. Zowel de Caribische bevolking, de Engelse taal als de vele Amerikaanse toeristen en de hoge prijzen komen mij vreemd over. Maar desondanks ben ik blij dat ik het land gezien heb en heb toch ervan genoten.

Groetjes van Francine